sześciu kilogramów. Pingwinki nie boją się ludzi podchodzą bliziutko, przyglądają wszystkiemu i pogęgują, jakby się nadziwić nie mogły tym nieznanym, śmiesznym stworzeniom, które jak one chodzą na dwóch nogach. Ciekawskie jakich mało. Zawsze w ruchu, wszędzie ich pełno. <br>Lądując latem 1959 r, na wschodnich wybrzeżach Antarktydy w niewielkiej odległości od obserwatorium radzieckiego, "Mirnyj", marzyłam, żeby zobaczyć słynną kolonię pingwinków Adeli na Pobliskiej wyspie Haswella, ale spokojne, przyjacielskie ptaki, jakie towarzyszyły mi wiernie na wszystkich wędrówkach po przybrzeżnym lądzie, tu, u siebie, w lęgowisku zamieniły się we wrogą armię furii. <br>Czarne, okrągłe ślepia w białych obwódkach, zieją oburzeniem, szeroko otwarte dzioby miotają