wyznaczają dwie niezależne skale przestrzenne: krajobrazowa i intymna, między którymi rozciąga się obszar neutralny (orientacyjny), zbyt oddalony od obserwatora, aby można było widzieć szczegóły, a zbyt bliski, aby uzyskać ogląd ogólny. Ten trójczłonowy podział obserwowanej przestrzeni wynika po prostu z fizjologicznych uwarunkowań odbioru bodźców. W percepcji krajobrazowej postrzega się i ocenia dany obiekt głównie pod względem jakości wizualnej. Nie postrzega się w niej szczegółów: lecz linie, plamy barwne, akcenty, tworzące łącznie harmonijne lub dysharmonijne układy przestrzenne. Widmo barwne w oglądzie dalekiego zasięgu jest zawsze przesunięte ku falom krótszym, ku odcieniom niebieskim i fioletowym. Im większe oddalenie, tym bardziej - na przykład góry