mrowie przebiegło mu po plecach.<br> - Cześć! - szepnął Paragon. Jego biała postać, prowadzona nikłą strugą światła bijącego z latarki, znikała wolno w drugim tunelu podziemnego korytarza.<br>Zbliżał się do miejsca, gdzie korytarz nagle zaczynał opadać ku grocie. Odetchnął. Mimo przejmującego chłodu czuł, że spocona koszula klei mu się do ciała. Miał ochotę odwrócić się i uciekać. Jakaś podświadoma siła prowadziła go jednak stromym zejściem ku Marsjaninowi.<br>Kiedy dobrnął do zalanego wodą przełazu, na ścianach skalnych ujrzał szarawy odblask światła.<br>"Jest - pomyślał. - Teraz trzeba być ostrożnym jak nigdy". I zaraz, jakby się pozbył strachu, myśl jego zaczęła pracować jasno, niemal bezbłędnie &lt;page nr=191&gt;<br>"Teraz podejdę