przy Komisji Edukacji Narodowej. I widzę nagle, jak przez trawiaste pagóry biegnie do przejścia dla pieszych mój dziesięcioletni Jasiek. Zasuwa niczym zając po polu, niczym oszalały szczęśliwy szarak umykający myśliwym, świadom tego, że jest już poza zasięgiem ich rażenia, że umknął i oto raduje się swoim pędem, nakręca swoją sprawnością, odbija się od zagonów jak kozica górska skacząca w dół źlebu po przeciwległych skalnych ścianach. Skulony zastyga raz po raz w powietrzu, jakby nie chciał spadać. Zawisa. Patrzę na niego i śmieję się. Zaśmiewam się całym sobą. Aż czuję na brzuchu napinający się pas bezpieczeństwa. Biegnie, skacząc po górach. <br>Trąbię na niego