wirują drobinki kurzu, które nagle budzą się do życia, kiedy Miłka ścieli łóżko, poprawia zasłony na karniszach, układa wczorajsze ubranie na fotelu pod weneckim oknem, i jak to światło odbija się w kryształowym lustrze, kiedy koło niego przechodzi, gdy się w nim przegląda, przymierzając nową bluzkę, spódniczkę, nową bieliznę, jak odbija się w szybach - widziałem już nieraz od strony podwórza ten zdecydowanie jaśniejszy punkt wyróżniający jej okna spośród wszystkich okien w kamienicy. <br>Teraz, zbyt daleko, żeby móc Miłkę zawołać, stoję z kluczami do jej mieszkania w ręce, kluczami do światła, z maleńkimi dzwonkami do liturgii mszalnej, mszalnego czerwonego wina z czereśni, teraz