symboliki muzycznej nawiązał, o dziwo, Szostakowicz: "muzykę u Boga" ujął w tempus perfectum (w takcie 3/4 jest to półnuta przeciw ćwierćnucie), nie zapominając przy tym o wskazówce wyrazowej espressivo maestoso ('majestatycznie'), natomiast "dźwięki na ziemi" odmalował półnutowymi duolami, zakłócającymi przyjęty porządek metro-rytmiczny. Passus ten, śpiewany pierwotnie przez sopran, odbija się w końcowych fragmentach pieśni echem skrzypiec i wiolonczeli. I znów zaskakująca konsekwencja w stosowaniu przyjętej symboliki: motyw "muzyki u Boga" został powierzony skrzypcom, zdolnym wzbić się wysoko do góry, a motyw "dźwięków na ziemi" - przyziemnej (dosłownie i w przenośni) wiolonczeli, obracającej się w dużo niższych rejestrach i rejonach.<br>Nawiązanie do