w roku, jakby wszyscy nagle się zmówili, drzwi się nie zamykały, zrozpaczone kobiety szukały tu przyczyn rozwodów, niepewne wdowy obłędu swych mężczyzn, mężczyźni zaś beznamiętnym wzrokiem wodzili po kartach, gdzie nie było już żadnego blasku, a blade, stłamszone światło, które pozostało po przepuszczeniu przez mętną i zakurzoną soczewkę, w końcu odbijało się w ich na wpół przymkniętych oczach. <br><br>Kiedy podnosili głowy znad woluminu i zbierali się do wyjścia, okazywało się, że nic nie widzą. Rogówki mieli zamglone, błądzili po omacku i prosili o wyprowadzenie z budynku. Podsuwałem więc swoje ramię i powolnym, cierpliwym krokiem eskortowałem ich do schodów, a potem na parter