kafle. <br>Coś jednak zostaje. Pamiętam, że chodziłem po wysokim budynku przeznaczonym do likwidacji. Wielkie, zimne pomieszczenia. Cały sen był w tonacji ciemnogranatowej. Coś za mną podążało, coś mnie szukało. Stuknęła rama okienna, zajęczały sfatygowane drzwi. Słyszałem kroki na schodach. Potem ktoś po tych schodach zbiegał. <br><br>Coś jednak zostaje. Każdy sen odciska się w miękkiej wewnętrznej materii jak matryca. Zostawia swój ślad, kształt klucza. Sny się wymieniają, tasują, łączą według swojej nieprzewidywalnej logiki. I jednym kluczem można otworzyć naraz kilkoro drzwi. <br>Tafle stawów w parku iskrzyły się, jakby ktoś pocierał o siebie krzemienie. Czarne, zgarbione sylwetki wędkarzy są tu od początku świata