obereczek!" - ochoczo i śpiewnie skandują tancerze, oddając tym samym szybkość ruchu i równocześnie zwiększając ją.<br>Podobnie z przywołanymi w wierszu Mickiewicza w tanecznym kontekście rycersko-ułańskimi rekwizytami: "szabelką" i rogatą "czapeczką". Tempo i gwałtowność ruchu, tkwiące w czasowniku, czynność, którą nazywa, jej charakter - jak też cała sytuacja, o której mowa - odciskają się na rzeczowniku, kształtują jego formę. Brałoby się - zapewne - szablę. "Chwyta" się "szabelkę" - bo lżejsza i lotniejsza. Więc nie tylko bardzo skądinąd istotne: emocjonalny, sentymentalny stosunek do desygnatu, ludowy, naiwny punkt widzenia lub wręcz infantylizm myślowy sprawiają, że na "wojence" tak często galopuje się na "koniku" i śwista "szabelką". Ułan