miałkiej otchłani <br>na twardy przedmiot, mogły to być tylko kości jednego z jego poprzedników. Nikt <br>nigdy nie wyszedł żywy z posępnej Studni Milczenia.<br><br><br>Zakład mistrza Taribala słynął nie tylko w Ur, lecz i w grodach okolicznych. <br>Zatrudniał kilkudziesięciu robotników zajętych mieszaniem gliny, formowaniem <br>jej w cegły, tabliczki, pryzmy ośmiokątne, cylindry, odciskaniem znaków na świeżej <br>powierzchni, wypalaniem. Na osobnym dziedzińcu wykuwano znaki w kamieniu i spiżowe <br>dłutka ostro dźwięczały pobijane drewnianymi młotkami. W zacisznych izbach klienci <br>dyktowali pisarzom akta prawne lub listy prywatne. Do odciskania klinowych znaków <br>służył rylec, zwany heret. Skrybowie poruszali nim z niezwykłą zręcznością. <br>Zapisana tabliczka lub cegła szła