przesiadkową. Nawet w swoim anarchokomunistycznym wydaniu anarchizm nie był ani tak spójną, ani tak bezproblemową i odporną na doświadczenie ideologią, jak bywa niekiedy przedstawiany. <br>Stan umysłów przeważającej liczby zachodnioeuropejskich anarchistów końca ubiegłego stulecia mógłby służyć jako ilustracja pojęcia mentalności rewolucyjnej. Wiara w możliwość totalnego zbawienia ludzkości przez nagłą i radykalną odmianę panujących warunków, bezwzględna supremacja sprawy rewolucji traktowanej jako cel jedyny i samoistny, gotowość do bezgranicznych poświęceń i męczeństwa, niecierpliwość sprzężona z bezkompromisowością, którą zadowolić mogło wyłącznie rychłe postawienie wszystkiego na jedną kartę, taktyka "wszystko albo nic" - to wszystko, w słabszym lub silniejszym natężeniu, cechowało anarchistów włoskich, hiszpańskich czy francuskich jeszcze