jestem swoją własnością. Otoczony rzeczami, do których zbiorowość przyznaje mi prawo wyłączne, których wyłączności, do mnie odniesionej, podejmuje się bronić porządkiem prawnym, zanurzam się w złudzeniu, iż doświadczam intymnego porozumienia z moimi posiadłościami, iż ogarniam je sobą i przenoszę w pole osobowego istnienia, gdzie opada z nich rzeczowe okrycie i odsłania się quasi-ludzka zdolność do zażyłości ze mną.<br>Ale porażka nadziei na oswojenie rzeczy przez więź posiadania jest gorsza i stokroć bardziej mnie degraduje, niż niezaspokojenie z technologicznych sukcesów. Sukces technologiczny nie pozwala mi owładnąć mową bytu, ale stwarza poczucie wartości realnej, chociaż cząstkowej, w której mogę uczestniczyć. Namiętność posiadania sprawia