nie kazał płacić, a migaliśmy się. Tu płacić trzeba, a studenci walczą wprost o miejsce na sali. <br>- &lt;q&gt;Popatrz&lt;/&gt; - jakby zgadł moje myśli sympatyczny prezes - &lt;q&gt;tu jest sala szermiercza. Równe rzędy masek i floretów, plansze szermiercze. Trenuje ich człowiek z miasta. Mamy składany ring. Jeśli złożyć te wszystkie ściany w harmonijkę, odsłania się bieżnia czterotorowa o długości stu dziesięciu metrów. - Jest też gdzie skakać w dal i wzwyż.&lt;/&gt; <br>Wróciliśmy na górę do hallu. W klubie siedzieli nasi koszykarze. Natychmiast podeszła studentka - kelnerka. &lt;name type="person"&gt;Prezes Andre de Boen&lt;/&gt; złożył zamówienie i dalej opowiadał: "&lt;q&gt;Klub sportowy to jakieś trzydzieści procent naszych dochodów. Ponadto cały zysk ze