Wiele słyszałam o panu, doktorze - rzekła Królowa.<br> Dr Durchfreud skłonił się nisko.<br> Miał przed sobą tę samą twarz, którą znał tak dobrze z owego wielkiego portretu Infantki mistrza Prado. Nieraz podziwiał tę delikatną i zarazem brutalną harmonię zapachów, które przechowają pamięć królowej po czasy wieczne; nieraz zastanawiał się nad buńczuczną odwagą mistrza, który nie upiększając słynnego nosa Królowej, przeciwnie, oddając go jak najwierniej, potrafił tak związać go z całością swego dzieła, że on to rozwiązywał kompozycję portretu i pozostając sam w sobie jak najnaturalniej brzydki, stawał się piękny w tej swojej funkcji, jaką pełnił w obrazie.<br> Dr Durchfreud był entuzjastą Portretu