między Amos i Rodos zmieniło się wszystko. Z Wyżyny Karyjskiej <br>wiatr spadł na nich z nieprawdopodobną siłą. Morze pieniło się wśród rozkruszu <br>i raf niby gotujące się w garnku mleko. Było białe od pian, zachrypnięte od <br>ryku, wybuchające fontannami wody. Ledwie ich nie wyrzuciło na skały Herke. <br>Petesuchos nie miał odwagi lawirować pod wiatr wobec grożącego w każdej chwili <br>niebezpieczeństwa rozbicia się o skały. Kazał wykręcić ster. Wiatr niósł ich <br>teraz na południe, oni dawali mu się nieść, lekko tylko zbaczając na zachód. <br>Płynęli prędko, gonieni przez grzywiaste fale. Koło Itakidy zabrakło im sił, <br>by zwracać się ku zachodowi. Poniosło ich