w ilości energii wykorzystywanej do topnienia śniegu i lodu. Pewnym wskaźnikiem możliwości topnienia powierzchniowego jest rozkład na kuli ziemskiej średnich temperatur najcieplejszego miesiąca, którym na półkuli północnej zazwyczaj jest lipiec, a na półkuli południowej – styczeń (rys. 4.8). Odchylenie izoterm od przebiegu strefowego wynika z regionalnych warunków cyrkulacyjnych i odzwierciedla się w regionalnym zróżnicowaniu ablacji powierzchniowej, np. topnienie powierzchniowe na lodowcach w strefie gorącej może osiągać kilkanaście metrów (w e.w.), mimo dużych wysokości nad poziomem morza (np. 3 g/cm dziennie na lodowcach Nowej Gwinei). W strefie umiarkowanej występuje znaczne zróżnicowanie wielkości ablacji, głównie ze względu na różnice wysokości lodowców