na dowód jedno jedyne zdanie - ironiczną inwektywę pod adresem agitatorów:<br> "...może tchniecie ciała i życia zapalną niepamięć w tych tłumów ofiarne piersi, &lt;orig&gt;zwisłe&lt;/orig&gt; ramiona i bezradne głosy - zagranicznych fakcji zawiścią i nienawiścią, przeszczepionymi tak brutalnie na żywy pień naszego drzewa".<br> Otóż substancja narodowa, wyobrażona jako "żywy pień drzewa", którego piersi ofiarne, &lt;orig&gt;zwisłe&lt;/orig&gt; ramiona i bezradne głowy zwichrowano podszeptem nienawiści - jest to wyraziste, mimo swej trudnej, irracjonalnej komunikatywności, ujęcie ekspresjonistyczne. Takich fragmentów znajdziemy w obu pracach, a zwłaszcza w drugiej, sporo. Sądzę, że to właśnie na tym odcinku wypowiedzi Berenta-publicysty "nie kontaktują" z komunikacją polityczną jego epoki.&lt;/&gt;<br>&lt;hi&gt;RZ&lt;/hi&gt;: &lt;who1&gt;Pani Beato, czy