w ciasnym schowku. Stały przytulone do siebie jak dwa snopki i w ich sowich, okrągłych oczach widniało niezmienne osłupienie. Tuż ponad ich głowami leżał na półce cienki kawałek słoniny. Zamknął drzwi i przekręcił klucz. Cisza. Nic tu już nie miał do roboty. Przeszedł do przedpokoju. Kufry. Walizy. Szafa. Skąd taką ogromną landarę wytrzasnęli? Jedne drzwi. Drugie. Spoza tych drugich słychać było głos kobiecy. Dla pewności otworzył najpierw pierwsze.<br>&lt;page nr=274&gt; Pokój był pusty. W porządku! "Wszystko przez tego pająka" pomyślał.<br>Dopiero podwórzem przechodząc, usłyszał poza sobą słaby krzyk kobiecy. Raczej się domyślił wołania: "na pomoc!", niż to słowo wyraźnie uchwycił. Podwórko było puste