w potylicę, ręce wiązali drutem. Po trzecie, co to za chłop, jak z bajki! To było w czterdziestym roku, pod bokiem NKWD!<br>Ksiądz Szotarski postukał srebrną cygarniczką w popielnicę.<br>- Henku - odezwał się wuj Florenty - ja także z tym człowiekiem rozmawiałem. Był oficerem w dziewiątym pułku strzelców konnych.<br>Usłyszałem ostry głos ojca: - Ale fakty przeczą temu, co mówi! Niechże ksiądz będzie ostrożny. To może być prowokator.<br>&lt;page nr=23&gt; - Drogi panie Henryku - powiedział ksiądz Szotarski po chwili milczenia - znam Ładę dobrze. To kryształowy człowiek. Po cóż miałby zmyślać czy prowokować?<br>- Zalecam ostrożność! - powtórzył z naciskiem ojciec. - NKWD szuka naiwnych. Przepraszam - dodał.<br>Zamilkli. Pomyślałem, że ta