znika gdzieś z ojcem. Małgośka krząta się przy gospodarstwie. Czasem widzę jakichś ludzi z daleka w polu albo słyszę ich głosy, kiedy przychodzą do ojca poradzić się o to czy owo. Właściwie okropne są tylko posiłki. Choć nawet wtedy nie męczą mnie zbytnio rozmową. Pewnie Andrzej o to prosił. Jego ojca boję się. Jest jak stare drzewo pełne sęków. Muszę mu się wydawać śmieszną woskową lalką. <br><br>Na Starówce u mnie też jest cisza, ale ta tutaj jest zupełnie inna. Wiejska cisza, wiejski chleb. Tak dawno nie byłam na wsi. Całymi godzinami leżę w sadzie, w gęstym cieniu jabłonek. Kiedy otwieram oczy