się, On nie udźwignie tylu losów baranich". <br>Od czasu do czasu, w okresach względnego spokoju, czyniła kroki ku porozumieniu: udawała się do spowiedzi, przyjmowała komunię, pamiętała, by wypełnić Dziesięcioro Przykazań, synom zalecała żegnać się, pościć, Adamowi okazywała szacunek... wszystko to w nadziei, że Bóg się odmienił, nie jest już tak okrutny czy słaby jak dawniej i - przebłagany - okaże swoją boskość. Życie wszakże toczyło się dalej, pełne gorzkiej niedorzeczności, Róża rzadziej myślała o Stwórcy. &lt;page nr=114&gt;<br>Na mogile Kazia - w tamtą okropną rocznicę - zlękła się. Drzewa szumiały, kruk jak niedobry poseł krakał niebu o ziemi, obłoki płynęły powolne, niewstrzymane obce. Adam bił się w