króla sławę lub zbrodnię, mając do wygrania tylko szansę świętości - szansę religijnej czy - jak u Corneill'a - dworskiej cnoty. Shakespeare miażdży swych olbrzymich bohaterów w trybach państwowej, historycznej racji, dając im w zamian radość zapanowania nad koniecznościami losu na jedną krótką chwilę zbrodni. Shakespeare daje im szansę pychy, szansę grzechu. Fatalistyczny, okrutny Shakespeare jest prawdziwym poetą wolności: wie, że człowiek nie może być wolny w zgodzie z porządkiem świata. Może go tylko łamać, zanim zostanie złamany.<br>Oprócz religii i historii jest jeszcze jeden możliwy porządek tragedii. Oprócz świętości i zbrodni jest jeszcze jedna szansa ludzka, możliwa do wygrania wobec tragicznej konieczności. Jest