energią fundamentalistycznej wspólnoty.<br><br> A jednak schizofreniczny Bóg głównej bohaterki budzi zaciekawienie reżysera. Dopóki jeszcze nie zostanie po &lt;orig&gt;marksowsku&lt;/&gt; użyty przeciwko wspólnocie wyznawców, przeciwko "religii instytucjonalnej", przypomina Boga Abrahama. Tak jak jawi się On dzisiaj nam, nadwrażliwym i egotycznym ludziom końca wieku. A jawi się On nam jako Bóg absurdalny, karzący, okrutny, nie do zniesienia. To, że główna bohaterka potrafi zaakceptować absurd i okrucieństwo swego Boga, budzi prawdziwą fascynację Larsa von Triera.<br><br> W tej części film jest jeszcze znośny. Pokazuje uczciwie (a cóż to za kryterium estetyczne, zapyta niejeden filmoznawca) kłopoty zachodnioeuropejskiego &lt;orig&gt;soc-dekadenta&lt;/&gt; ze zrozumieniem i zaakceptowaniem cierpienia. A przecież wszyscy