ręce. <br>Pod czaszką zapalały mu się błyskawice. W ich blasku poznawał wiele, wiele rzeczy, <br>których umysł zwyczajnie pojąć nie potrafi. To była chwila, lecz trwała jak <br>lata. W końcu Przybyły zstąpił znowu na fale. Odchodził, a wraz z Nim znikło <br>powietrze, którym nauczyły się oddychać płuca Pawła. Był to moment okrutny jak <br>umieranie, poczucie dławiącego braku wszystkiego. Pełen boleści osunął się twarzą <br>na deski. Musiał znowu powrócić do życia, które nie jest życiem. Wciąż brakowało <br>mu oddechu. Chmura zgasiła słup księżycowego blasku, niewidzialne morze pomrukiwało <br>ciężko. Paweł nie czuł już nikogo obok siebie, choć wiedział, że nic się przecież <br>nie zmieniło