zmysłów, <br>a przecież - oczywistego. Odstępowała odeń zwykła słabość. Ciało poczynało <br>tracić swą wagę, stawało się lekkie, nie istniejące. Znowu chmura przerwała <br>się nad okrętem i połyskliwa poświata spłynęła na falujące morze. Była niby <br>słup. I Paweł zobaczył w tym słupie srebrną postać idącego po wodzie. Postać <br>zbliżyła się ku niemu, olbrzymiała. To był zawsze ten sam Człowiek o przebitych <br>dłoniach, którymi zdawał się przyciskać swe serce. Wtedy w Koryncie pochylił <br>się nad Pawłem i dotknął palcami jego rąk i nóg... Dziś nie pochylał się. Szedł <br>wyprostowany, potężny i uśmiechnięty. Jego białe, przezroczyste dłonie cisnęły <br>pierś, jakby podtrzymywały wielki ciężar. Ten gest