spojrzenie na Kiernackiego. Rozłożył dłonie na znak bezsilności.<br>- Mówi się trudno. Proszę przynieść.<br>- I na tym koniec - powiedziała Iza, kiedy biały fartuszek oddalał się ku bufetowi. - Całować się możecie z Ziętarskim. Moje poświęcenie dla ojczyzny nie jest bezgraniczne.<br>Coś zagwizdało. Sięgnęła do wewnętrznej kieszeni kurtki, wyjęła telefon, założyła za ucho opadające ku obojczykowi włosy.<br>- Tak? - Słuchała długo, marszcząc stopniowo brwi. - Rozumiem. Zaraz będziemy.<br>- Co jest? - Kiernacki miał dość rozsądku, by nie pytać, póki nie przerwała połączenia. Zignorowała go. Wcisnęła któryś z numerów pamięci i niemal warknęła do mikrofonu:<br>- Przed wejście, ale już. - Wstała, zaczęła wkładać kurtkę. - Chyba możemy darować sobie bruderszafty