zwodząca nieroztropnych wędrowców na manowce, w głuszę i śmierć głodową... Zostaną po nich białe kości, wyprażone słońcem, i czaszki, z oczodołów których wybuja trawa. Zagubione, zapomniane na zawsze. Tylko czort nad nimi będzie chichotał na gorącym wietrze.<br>Niespodzianie otworzył się przed nimi widok tak nieoczekiwany, że przystanęli mrużąc oczy. Step opadał w rozległą kotlinę. W dole lśniło piękne jezioro z trawiastą wysepką pośrodku. Osada przysiadła na południowym brzegu, lepianki tonęły w łopuchach i łopianach, stało kilka drewnianych domków pomalowanych na biało i niebiesko. Na łagodnych zboczach kotliny rozpościerały się ciemnozielone plantacje - i &lt;foreign&gt;jołki pałki&lt;/&gt; - były! połyskiwały w słońcu obłe kształty arbuzów