ale przecie rzecz przyjdzie do swojego końca Juści przyjdzie!...<br> Te pospólne, gromadzkie niepokoje i nadzieje przeżywał Kazimierz żywiej i mocniej niż inni. Był przecież sprawcą zaszłych wydarzeń, ich najbardziej dla ludzkich oczu "postrzegalnym uczestnikiem - i ta świadomść znienacka poczynała mu ciążyć nieznośnie, wciskać gdzieś od wewnątrz... Tym nieznośniej, im ostrzejsze opadały go wątpliwości w powodzenie sprawy, w pożądany jej skutek. - - A wątpliwości tych nie mógł zbyć byle słowem!... Myśl o komisarzu Słoiwińskim napełniała go głuchą troską; jakimś niejasnym wyobrażeniem złośliwych potęg, kąśliwymi podejrzeniami... Uciekał przed tym i bał się wyjawiać ludziom swój niepokój i te udręki. - - Przychudł jeszcze od codziennej z