i śmieszny wydaje się przy tym anglosaski styl na heroizm powściągliwy, czasem maskowany przekleństwami. Albo łaciński pacyfizm ostro wojujący o to, że przynajmniej całować i popijać niż stracić życie i zdrowie dla zbiorowych fanaberii. Polskie szarganie świętościami naprawiane od Mickiewicza do Gombrowicza też nie pasują, bo przecież tymi świętościami jest opętane. Bohater też powtarza na wszystkie sposoby i jakby bez szczególnego zdenerwowania, że tamtych spraw nie ma co tak znowu roztrząsać, skoro nic - co, kto, kiedy i dlaczego nie ma już znaczenia. <br>Toteż nie będzie ścigał po wojnie adwokata, który tam, kiedyś zapisawszy się do policji próbował go aresztować. Bo po