ludzie, towarzysze? Za całe' ciężkie, groźne życie, za dziesiątki lat bez wytchnienia, bez zwykłych ludzkich radości, za tyle steranego zdrowia, strwonionych sił - żeby tak człowieka sponiewierać, tak sponiewierać! <page nr=30>.<br> Ukrył twarz w dłoniach i dygotał w wielkich dreszczach, jeszcze raz od początku widział to wszystko pod zaciśniętymi powiekami, skaczące dziko obrazy opętanego filmu.<br> Za oknem świat się rozpływał w zapadającym szybko zmierzchu, zapalały się światła stacyjne, głucho dudniły przetaczane wagony z węglem. Lewandowski w starym fotelu kurczył się i malał, chwilami jakby przestawał oddychać, chwilami szeptał coś, jakby wciąż zwierzał pustce swoje bolesne pytanie:<br> Za co? Za co?<br> Szybkie kroki zastukały nagle