ulic Zamenhofa i Gęsiej, dziś Anielewicza.<br>Kwiaty oraz<br>wymowna chwila milczenia obecnych na tej pustyni gruzów były<br>jednym z najważniejszych elementów programu podniosłej uroczystości.<br> Wróciła wówczas sprawa upamiętnienia tamtych wydarzeń. Sądy na<br>temat form<br>były rozbieżne. Myślano o symbolicznym grobie na dawnym skwerku<br>przy ulicy<br>Zamenhofa lub pomniku. Nie przesądzając ostatecznie formy<br>artystycznej, wiosną<br>1946 roku prezydium Centralnego Komitetu Żydów w Polsce zleciło inżynierowi<br>Leonowi Markowi Suzinowi opracowanie projektu formy<br>architektoniczno-plastycznej dla miejsca starcia bojowników<br>getta z wkraczającymi czołgami hitlerowskimi.<br> Przygotowanie projektu i jego realizacja trwały zaledwie 6<br>tygodni i 19 kwietnia<br>1946 roku kwiaty, wiązanki i wieńce złożono na