na remonty brakowało, a nowi lokatorzy ledwie wiązali koniec z końcem. Nie mieli jednak wyboru, a Zygmunt stawiał sprawy ostro: - Bierzecie albo nie. Jeśli nie, inni wezmą bez szemrania. - Ta groźba zazwyczaj kończyła grymasy i Zygmunt później z zadowoleniem relacjonował nam swe osiągnięcia.<br>Miał naturę podejrzliwą i dopatrywał się nieraz oszustw tam, gdzie ich w istocie nie było, czasem udawało mu się przekonać członków zarządu, że popełnili błędy, które na długo przedtem przewidział. Miał wtedy pełną satysfakcję. A zarząd lojalnie przyznawał mu słuszność.<br>Był wspaniałym kolegą, który w tym czasie zrobił dla Związku wiele dobrego.<br> Adama Polewkę poznałem w 1938 roku