zbrzydła!" Ale - o, zgubna próżności - nie cieszyłam się wcale.<br>Być może przeczuwałam już w dzieciństwie, że wkrótce familijna mania zdystansowana zostanie przez działania nieubłaganej historii, która farsę zamienić potrafi w tragedię. Nie będzie już trzeba zmierzchu urody. Wystarczy odebranie stryjowi kliniki, aby zażył truciznę. Matka Kruszynki, cioteczna moja babka Maria, otruje się w przeddzień deportacji w warszawskim getcie, o dwa kroki od kościoła, do którego przez rok pilnie uczęszczała. Przeżyje się sławetna tradycja...<br>Nie. Nie mogłam przeczuwać. Tkwiłam w tamtej rzeczywistości jak sanki Mikołaja w białej wacie. To było moje bezpieczeństwo: świat dobrze znany, który miał rosnąć razem ze mną. Nie wiedziałam