melodyczne, także te poboczne. Wyraz emocjonalny tej muzyki cechuje się wysoką złożonością, jakby wielotorowością, płynie z dramatyzmem przez dysonanse ku kulminacjom. Zwłaszcza Kyrie ma fakturę polifoniczną bogatą, splatającą się i rosnącą jak koronki katedralnych wież pnących się w nieskończoność ku niebu, aż wreszcie na szczycie napięcia jakby to niebo się otwiera - następuje pauza ciszy kompletnej, jakby pozbawionej czasu. To rak jak szok dla nagle otwartych oczu przed olbrzymią rozetą witrażową, która właśnie zajaśnieje w pełni zachodzącego złotego słońca. Po tej ciszy wylewa się z nieba olbrzymie kolorowe światło, a Mozart uczynił je z uderzenia zmasowanych dźwięków wszystkich głosów i orkiestry wzmocnionej