który musiał wystarczyć do następnego wieczoru. Dzieciom przypadała zupa rzadsza, z wierzchu kotła, i chleba gramów dwieście.<br>W każdym razie wejście w opary stołówki to była najmilsza pora dnia. W kolejce do kotła można było pogadać i pośmiać się, tak jak śmieją się ludzie, których niebawem czeka coś przyjemnego. Właśnie owa iskra podniecenia, jakby miał ich powitać weselny stół z blinami, kiełbasami, sałatkami i prosięciem z rożna pośrodku. Łaskotał cudowny apetyt, choć to była tylko &lt;orig&gt;łapsza&lt;/&gt;. Każdy solennie zanurzał łyżkę, unosił ją powoli i jadł z namaszczeniem. W oczach skupienie należne zdarzeniom szczególnym. Na tę chwilę się pracowało. To był główny