wykorzystując swoje kompetencje naukowe, opracuje "receptę" na skuteczne działanie. Wystąpiłby zatem psycholog w roli służebnej względem sfery praktyki społecznej - tak jak to zresztą pokazuje schemat obiegu informacji między obiema sferami: sferą praktyki badawczej i sferą praktyki społecznej (por. rozdz. 2., rys. 2.1.). Chciałbym jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie należy owej, tu metaforycznie ujętej, "służebności" pojmować zbyt dosłownie. Psycholog - i o tym będzie niżej mowa - nie powinien uczestniczyć w nadużywaniu wiedzy psychologicznej do celów naruszających godność człowieka. Nie powinien też, post factum, autorytetem nauki (tu: psychologii) uwiarygodniać wątpliwych etycznie działań jakiejś instytucji ze sfery praktyki społecznej.<br><br>Przytoczę teraz wybrane fragmenty DON