cic he, tajne informacje - tym razem mój uśmiech wcale nie jest dobroduszny. W najmniejszym nawet stopniu nie jest poczciwy.<br>Piaskawy tańczy wokół płaszcza i laski Materny ze sprawnością kwalifikowanego szatniarza.<br>Żegna nas, składa obu świąteczne życzenia i podstawia pomocne ramię pod dłoń Wielkiego Franka.<br>Zostajemy sami.<br>Grzegorz znów nieco się ożywia.<br>Ciąży mu milczenie. Żeby je zagłuszyć, podejmuje sprawę Ludwika.<br>Gada, nudzi, chwilami zacina się, gubi słowa, składnię, wątki trudniejszych zdań: - Nie nudź mnie Piaskawym! - przerywam. - O Franku nie masz nic do powiedzenia? Milknie.<br>Przed chwilą plótł bzdury.<br>Ostatnim pytaniem obudziłem prawdziwego Grzegorza - rozum cierpiący, ale zbyt w tej chwili dumny