autorka wytrzymała, potrafiła przekazać prawdę bohatera i doprowadziła do opublikowania. To jest i już pozostanie na stałe wystarczającym dla autorki tytułem do chwały. <br>Ten bohater jest antybohaterski mała powiedzieć, że programowo: biologicznie jakby. Mdły i śmieszny wydaje się przy tym anglosaski styl na heroizm powściągliwy, czasem maskowany przekleństwami. Albo łaciński pacyfizm ostro wojujący o to, że przynajmniej całować i popijać niż stracić życie i zdrowie dla zbiorowych fanaberii. Polskie szarganie świętościami naprawiane od Mickiewicza do Gombrowicza też nie pasują, bo przecież tymi świętościami jest opętane. Bohater też powtarza na wszystkie sposoby i jakby bez szczególnego zdenerwowania, że tamtych spraw nie ma