zachować właściwą miarę rzeczy.<br> Zapewne z upływem czasu, gdy PRL stanie się już tylko zamierzchłą przeszłością, coraz trudniej będzie pojąć to, że literatura polska przez kilkadziesiąt lat po wojnie powstawała na terytorium mowy skażonej, zainfekowanej ideologiczną nowomową władzy, co doskonale opisał Michał Głowiński. W mowie skażonej i nieoczywistej, w której paczyły się i pustoszyły sensy, rozgrywał się - w kilku aktach - gorszący spór o polskość, a jego skutki niszczyły literaturę.<br> W latach czterdziestych i pięćdziesiątych, w okresie wzmożonej czujności ideologicznej, a także później, w roku 1968, była to jednostronna nagonka władzy na ludzi inaczej myślących, odwołujących się do innych porządków wartości, podejrzanych o