próbę z orkiestrą, a ona siedzi w pustej sali. "Któż to jest ta pani?" - pyta dyrygent. - "To moja żona". <br>A potem idę drogą między moimi rosochatymi - kiczowatymi w stronę szkoły. Ojciec wychodzi na próg, rozbiegają się rozwrzeszczane dzieciaki, a ja mówię: "Tatusiu, to jest Ewa, moja żona". <br>Deszcz znów zaczął padać. Ciepły, letni. Podniosłem głowę - krople mieszają się ze łzami. Jestem szczęśliwy. <br>Stoję przed bramą jej domu. Tak, to chyba tu. <br>- Idioto - mówię sobie - idioto! - Ale uczucie szczęścia nie daje się zdusić. <br>Wycieram twarz i wchodzę na podwóreczko. <br> Ewa...<br>Tydzień... już tydzień, skąd mi się bierze to głupie "już"? Czas wlecze