zdechła. - Arbuzowska pr zygniotła sobą drzwi i zaryglowała.<br>Ciągle z siekierą w garści, wyskoczyła przez okno na podwórze.<br>Zrzuciła łańcuch z krowy i pognała szybko przed sobą na zręby.<br>Wiatr nagina wiotkie brzozy.<br>Niesie trzy dymy znad rozstrzeliwanej Szabasowej .<br>Ryczy bydło i nawija się topielą wołanie kobiet: - Jeeeeeeeeeeeezu!<br>- Wybucha nowa palba, pomieszana z nawoływaniem, jakby tam ktoś rozsądny zwoływał niecierpliwych.<br>Leci popielata mgła przyziemnymi kłapciami na skłonioną szparkę rudego nieba.<br>Arbuzowska słyszy za sobą czyjeś szpertanie się w krzakach.<br>Krowa rwie przed siebie, dopadła przysieki i drąc boki, narzuciwszy rogi skryła się w poszycie.<br>Arbuzowska poszła szarym śladem.<br>Bańczycki nie szukał