Gdyby je biła, łączyłaby się z Adamem poprzez uczucie, w którym wszystko można pomieścić: i nienawiść, i miłość i rozkosz, i cierpienie. <br>Raz dziewczynka - już sześcioletnia wtedy - czytała w kącie pokoju. Róża obcinała palmie uschłe liście. Zerknęła w kąt, zawołała: <br>- Przynieś mi większe nożyczki. <br>Dziecko - zaczytane - nie drgnęło. Wtedy chwyciła palczasty, ostry liść palmowy i przysunęła się cicho do córki. Stanąwszy tuż nad nią, oprowadzała wzrokiem jej czoło. Od lewej strony do prawej, i znowu od lewej do prawej... Tak, to było czoło Adama, o którym nigdy nie mogła inaczej pomyśleć niż: "ładne czoło". Z zatoką we włosach z lewej strony