rok Aprobatur, wyd. 1947) na chór mieszany a cappella (z pewnym wszakże wyjątkiem, <br>o czym dalej). Wykorzystał, co jest przypadkiem odosobnionym w omawianych cyklach, <br>wyłącznie przekaz gnieźnieński pieśni. Jej materiał motywiczny stanowi tworzywo <br>dla jednej części mszy ­ Credo. Nie jest to zapewne wybór przypadkowy, lecz <br>podkreślenie symbolicznej (jak można sądzić) paraleli z postacią świętego (związaną <br>z dedykacją cyklu), który oddał życie w obronie wiary. W tekście mszalnym uwagę <br>zwraca powtórzenie wersu Et incarnatus, przy czym jego powtórne wykorzystanie <br>pojawia się po wersie Et resurrexit ­ co trudno komentować. Credo ma inną obsadę <br>oraz fakturę niż pozostałe części cyklu; przeważa (wprowadzona tu po