ucho, i tak dobrze go zapamiętał. - "<foreign>Ja iszczu swabody i pokoja... Jab chotieł zabytsia i zasnut'</>..." - I ci dwaj mężczyźni słuchali, oficer z cieniem zdumienia na twarzy, dróżnik przysłoniwszy ręką oczy, a Mariuszek, skurczybyk, dyndał, jakby nigdy nie miał urwać się z tego kołka w płocie, który go przychwycił tak pechowo - pewnie stary, zardzewiały gwóźdź. - "<foreign>No nie tom chałodnym snom magiły... Jab chotieł na wieki tak zasnut'</>..." - Jeśli się teraz nie urwie... - i urwał się! Urwał! I jest już wśród grządek! I Jurek aż zapiał: - "<foreign>Cztob w duszi dremali żizni siły! Cztob dysza zdymałas' ticho grud'...</>" - I raptem zrobiło mu się