fenomenu jouissance. Gdy tylko "jestem w radosnym nastroju", to sytuacja wygląda tak, jakbym się sycił i karmił czymś, co samo w sobie istnieje w pewnym oddaleniu od mej sycącej się głębi. Gdy po prostu "jestem radosny" znika dystans, znika sycenie, znika także fenomen jouissance. Tak więc fenomen "używania" zakłada istnienie pewnego oddalenia pomiędzy mną a moim nastrojem, aktem, przeżyciem. Moje Ja jest gdzieś w głębi. Nastrój ogarnia je od "zewnątrz", jest czymś dla mnie. Intencja "używania" jest intencją wsobną. Poprzez tę intencję przebija w ostatecznej instancji ta sama treść, jaką udało nam się zaobserwować w poprzednim przypadku. Jest nią samo aksjologiczne