przełamuje się niezrozumiałe wzory. Jeden symbol zaczyna wyjaśniać następne. Węzeł powoli się rozplątuje. Sens był tam od zawsze, ale przewyższał moje możliwości. Skomplikowaną całość musiałem rozłożyć na prostsze składniki, zredukować do tego, co już mogło do mnie przemówić sensem. Ale to jeszcze nie koniec. Potem znowu trzeba wszystko skomponować w pierwotną całość. Jeżeli w niej brakuje choćby jednego, małego elementu, to cały wysiłek na nic: formalizm nadal milczy swoją pustką. I dopiero wtedy, gdy ten ostatni brakujący element wskoczy na swoje miejsce, dopiero wtedy rozbłyska<br>światło. Wszystko jest tak jak być powinno, proste i przejrzyste. Logiczne w najmniejszych szczegółach. <br> Jest w