od powierzchni ziemi, u pozostałych zaś gadów błona bębenkowa znajdowała się wyżej, w tyle czaszki.<br>Dopóki grupa gadów ssakokształtnych miała monopol na typ ekologiczny wielkiego drapieżnika, ta różnica w skuteczności rozpoznawania środowiska nie miała zapewne większego znaczenia. Kiedy zaś powstało ucho ssacze o konkurencyjnej skuteczności, było już za późno. Zresztą pierwotną przyczyną modyfikacji budowy ucha środkowego gadów ssakokształtnych nie były bynajmniej jego funkcje zmysłowe, lecz doskonalenie zdolności gryzienia. Temu służyło rozsunięcie kości okrywowych czaszki, powstanie otworów skroniowych, i migracja przyczepów mięśni na zewnętrzną powierzchnię czaszki. Łatwo odróżnić odtąd gładką czaszkę ssaka, z grzebieniem wyznaczającym zasięg potężnych mięśni poruszających żuchwą, od pierwotnej