wyróżnikami stylu tych cykli. Obejmują one:<br> ­ wprowadzanie elementu dekompozycji tekstu liturgicznego, powodujące rozbicie <br>jego jedności strukturalnej. Poszczególne wersy ulegały bowiem powtórzeniom, <br>w ramach zaś tych powtórzeń następowały dalsze nawroty struktur czy pojedynczych <br>słów, np. typ tzw. Credo-Messe. Zatem struktura tak zakomponowanego tekstu mszalnego <br>różniła się zasadniczo od jego struktury pierwotnej, liturgicznej. W rezultacie <br>jednak, zabieg ten pozwalał na tworzenie bardziej rozbudowanych (mikro) struktur <br>formalnych, związanych właśnie z tak zakomponowanym tekstem, niekiedy jednorodnych <br>materiałowo i operujących jednorodnym typem ekspresji; stwarzało to także możliwość <br>operowania dużymi kontrastami. Ponadto w częściach Kyrie i Agnus Dei ­ nierozbudowanych <br>tekstowo, kompozytor wprowadzając element dekompozycji, mógł muzycznie