czele swych oddziałów, niby pracowici żniwiarze szerokim rozmachem rąk czynili kośbę śmierci nierozłączni przyjaciele: Kastor i Polluks. Kaliasowi pozwolono iść w trzecim szeregu, więc chłopak na razie nie brał czynnego udziału w walce - uchylał się tylko przed świszczącymi strzałami i oszczepami, czekając na okazję, gdy będzie mógł zbliżyć się do pierwszego szeregu, by stanąć przy boku Spartakusa. <br>Śmiało i pewnie wdrążyli się w armię rzymską jak ostry klin w żywe ciało. Każdy ich krok znaczyła krew i trupy. Trójkąt wydłużał się coraz bardziej i niby taranem rozbijał szeregi rzymskie.<br>Spartakus miał przed sobą jeden cel - wedrzeć się ze swoim oddziałem głęboko