rudą brodą.<br> - Antoniusz! - zawołała radośnie. - Jola! Co ty tu robisz?<br>Pytanie było niezbyt fortunne, lecz Jola, radosna i uszczęśliwiona widokiem asystenta i studentów, zaczęła mówić chaotycznie:<br> - Ścigajcie go! Prędzej! On uciekł! O, tam! Prędzej! - Kto?<br> - Malarz... złodziej obrazów! - To on cię tu wciągnął?<br> - Głupstwo! Prędzej, bo wam ucieknie!&lt;page nr=235&gt;<br>Antoniusz ruszył pierwszy. Jego latarka, przeszywszy mrok smugą światła, wskazała drogę. Za Antoniuszem ruszyli inni.<br>Jola patrzyła na ich zgięte, pochylone postacie przepychające się przez wąską gardziel wykutego w caliźnie skały tunelu. Ginęli na zakręcie, wtapiali się w mroczne skały.<br>Przy Joli została piękna studentka - Ewa. Pogładziła ją czule po policzku.<br> - Nie bój